This post is part of a series called Hong Kong, Macau & Singapore

Hong Kong, Macau & Singapore

Woensdag 24 mei

Onze tijd in Nepal zat erop. Ik was dankbaar voor alles wat we hadden meegemaakt en ook al had ik zin om nieuwe landen te ontdekken, wist ik wel dat ik charme van dit land, ondanks al zijn chaos, zou gaan missen. Vanuit Thamel namen Roos en ik een local bus naar het vliegveld. Tot nu toe hadden we alleen de Domestic Terminal gezien van het vliegveld. De International Terminal was niet veel beter. Geduld was een thema voor onze reis, dus Roos en ik gingen ergens op de grond zitten (stoelen waren op) wachtend op onze vlucht. Vanuit Kathmandu vlogen we eerst naar Delhi, waar we een overstap van 7 uur hadden. Helaas was het qua visum en tijd niet de moeite om de stad te bezoeken, dus onze tijd op Delhi Airport bestond vooral uit wachten en als de verbinding het toeliet, wat internetten. Les van vandaag: in tegenstelling tot de rest van India staan er op Delhi Airport prullenbakken. En die worden nog gebruikt ook! Zelfs door Indiërs! Het kan dus wel!

Donderdag 25 mei

Na middernacht vertrok ons vliegtuig van Delhi naar Hong Kong. Niet de meest logische route als je vanaf Kathmandu komt, maar wel een van de goedkoopste. In Hong Kong aangekomen draaide onze belevingswereld 180 graden. Op het vliegveld was alles opeens netjes, duidelijk en efficiënt. Een dame bij de tourist information center vertelde ons netjes (en zonder scams) hoe we het beste bij onze bestemming konden komen. Een bus (helemaal in tact!) reed ons netjes van Lantau Island naar het schiereiland Kowloon, om precies te zijn: de wijk Tsim Sha Tsui. Daar hadden we een kamer gereserveerd in de “Chungking Mansions”. Dat klinkt luxe, maar de werkelijkheid is verre daarvan. Hong Kong is namelijk een enorm dure stad, zeker als je het vergelijkt met de plaatsen waar we tot nu toe geweest waren. De Chungking Manions vormen een goedkoop alternatief voor de Hilton’s, Marriot’s en Sheraton’s. Deze “Mansions” zijn dan eigenlijk ook niets anders dan een enorm flatgebouw, opgeknipt in tientallen “guest houses”. Ieder guest house heeft op een verdieping één of meerdere vleugels en exploiteert daar een eigen hotelletje met piepkleine kamers. En als ik piepklein zeg, dan bedoel ik ook echt piepklein. Onze kamer bestond uit een tweepersoonsbed die aan drie randen grensde aan een muur. De badkamer was een hokje waar een WC, douche en wastafel netjes waren geïntegreerd. En dat was het. Tassen konden onder het bed en daglicht hadden we duidelijk niet voor betaald. Maar het was schoon en ondanks dat we per nacht een veelvoud betaalden van de gemiddelde kosten in Nepal, was dat nog steeds een fractie van de kosten van een zakenhotel. Dus Roos en ik waren tevreden. In de avond zochten we een lokaal eettentje in de wijk op en probeerden te ontcijferen wat er op de menukaart stond. Tot de dag van vandaag weet ik nog steeds niet precies wat ik besteld heb, maar het smaakte prima en tevreden gingen Roos en ik slapen. Les van vandaag: in een dure stad biedt een 7-eleven een mooi alternatief voor ontbijttentjes met obers die buigen als een knipmes. Vanaf vandaag zaten we dus bijna steevast in de ochtend op de stoep van een 7-eleven te picknicken, aangestaard door half Hong Kong.

Vrijdag 26 mei

Omdat de voorafgaande nacht op Delhi Airport weinig slaap had opgeleverd bleven we iets langer in bed. Er was bovendien toch geen daglicht die ons een straaltje schuldgevoel zou geven dat we in een veel te dure stad niets aan het doen waren. Toch konden we niet te lang in bed blijven, want we hadden vandaag een belangrijke missie: een visum voor China. In Hong Kong zitten de autoriteiten om een visum voor de grote broer China aan te vragen. Helaas bleek bij een visumkantoortje dat niet alleen je huidige, maar ook je oude (verlopen) paspoort nodig was voor deze stempels. Een vreemde regel, die blijkbaar alleen van toepassing is voor houders van een paspoort uitgegeven na 2015. Een kopie mocht ook, maar wel van alle pagina’s. Gelukkig kwam het thuisfront snel in actie en kon ons kopieën van de paspoorten sturen (thanks mams en Anette!). Helaas bleek later dat, door de ongunstige planning van het weekend en een aankomende feestdag, het erg lang zou duren voordat we daadwerkelijk een visum zouden hebben. Erg onhandig, erg duur en we hadden al meer tijd besteed in Azië dan we vooraf gedacht hadden. Na veel wikken en wegen besloten Roos en ik om China dan te gaan skippen (sorry mams en Anette). De rest van de dag hadden we dus over om Hong Kong verder te verkennen. Wat een stad! In Tsim Sha Tsui krioelde het van de zakenmannentjes, waarvan veel westerse expats. De hoge levensstandaard werd dan ook benadrukt door een overvloed aan dure Mercedessen, Porches en Ferrari’s. Ons armzalige hotelletje stak dan ook schril af tegen megastores van Gucci, Bulgari, Louis Vuitton en Tiffany’s. Later op de dag dompelden we ons onder in de wijk Mong Kok in een mix van middenklaschinezen, eettentjes met onleesbare neon uithangborden en massa’s winkeltjes die elektronicaprullaria verkochten. In de avond bezochten we “Ladies Market” (prullaria met als doelgroep vrouwen) en aten we typisch Chinese “tapas”. Na een wandelgang langs openlucht karaoketentjes en een straat vol waarzeggers, waar helaas veel gebruik van werd gemaakt, sloten Roos en ik de dag af met een drankje van de 7-eleven en maakten deze op een druk pleintje burgemeester. Les van vandaag: de Hong Kongers zijn dol op sierraden. De juwelenketen Chow Tai Fook spant hierin de kroon met een belachelijke hoeveelheid winkels. Soms zelfs vier stuks vanuit één gezichtsveld. Het is dat ik geen Chinees kan lezen, maar het motto van deze winkel moet zijn: een Chow Tai Fook op elke hoek.

Zaterdag 27 mei

Helaas was onze “mansion” al volgeboekt voor het weekend dus moesten Roos en ik op zoek naar een nieuwe crib. Op de begane grond van de Chungking Mansions zat een mengelmoes van schimmige belwinkeltjes, vieze eettentjes en kleine winkeltjes gerund door duistere figuren. De ideale plek om een nieuwe kamer te regelen dus! Na wat hakkie-takkie onderhandelwerk met ronselaartjes, die behalve hotelkamers ook marihuana in de aanbieding bleken te hebben, wisten we binnen het gebouw een nieuwe kamer te regelen. Omdat deze nieuwe “mansion” geen hotelverguninng had, had de mansion ook geen naam. Roos en ik besloten ons “hotel” te benoemen naar het naastgelegen eettentje: de Delhi Club. De kamer in de Delhi Club was aanzienlijk groter, maar ook een stuk smeriger dan de vorige. Na de kamerwissel bezochten we het Kowloon park. Een groot park midden in de stad waar de parkmedewerkers op dat moment bezig waren spartelende vissen uit een droog gepompte vijver te vangen. Een vreemd maar komisch schouwspel. Na wat landmarks van Kowloon te hebben gezien, was het tijd voor een highlight, vrij letterlijk namelijk: de Symphony of Lights. Dit werd beschreven als een lichtshow in de vroege avond met muziek op de skyline van Hong Kong. De show was niet onaardig, maar ik adviseer de maker ervan om eens in Eindhoven naar Glow te komen kijken. Na de symfonie pakten Roos en ik een veerboot naar het zuidelijk gelegen deel van Hong Kong: het Hong Kong Island. Hong Kong Island bleek een andere “vibe” te hebben dan Kowloon. Wolkenkrabbers van Chinese banken wisselden af met gebouwen van verschillende multinationals. Dat resulteerde weer in een nog grotere aanwezigheid van westerse expats. Ook was dit voor de eerste keer dat we de westerse manier van uitgaan terug konden vinden in Hong Kong. In de wijk Lan Kwai Fong wemelde het van de barretjes en clubs. Via deze route kwamen we uit in de wijk Soho die ook een boel leuke restaurantjes te bieden had. We besloten om Chinees voedsel een keer over te slaan en gingen voor Italiaans bij restaurant Motorino. Les van vandaag: de beste deal voor koffie met gebak krijg je in Hong Kong natuurlijk bij… de IKEA! Yup: we zijn even bij mijn favoriete Zweedse grootgrutter langs geweest.

Zondag 28 mei

Omdat Roos en ik al behoorlijk wat hadden gezien van Kowloon besloten we om Hong Kong Island verder te ontdekken. Bovendien wilde het toeval dat een collega van Roos, Nanske, stomtoevallig twee dagen in Hong Kong was om een nichtje op te zoeken. We zouden proberen om elkaar te ontmoeten in Causeway Bay. Causeway Bay is een deel van Hong Kong wat ook wel als het “shopping district” bekend staat. Door alle drukte lukte het helaas niet om elkaar te ontmoeten. Omdat Nanske een volle agenda had was er eigenlijk geen mogelijkheid om een ander moment meer te plannen. Roos en ik zijn gelukkig niet zo’n “shoppers” dus gingen we naar het nabijgelegen Causeway Park waar de Hong Kongers druk bezig waren met het vieren van de twintigste verjaardag van Hong Kong. En hoe vier je dat anders dan met duizenden mensen tegelijkertijd op een veld ritmische gymnastiek oefeningen te doen? (Ja precies, ik begreep hem ook niet echt) Hong Kong blijft een stad vol verbazing. Hierna prikkelden Roos en ik onze culturele kant, door PMQ te bezoeken. PMQ is het Strijp-S van Hong Kong: een oud industrieel complex omgetoverd tot een broedplaats voor artistieke designers. In de nabijgelegen Hollywood Road vonden we verschillende kunstgalerieën die volgens de prijskaartjes duidelijk voorbestemd waren aan de berijders van de vele Mercedessen, Porches en Ferrari’s. Na een bezoek aan de Man Ho Temple hebben Roos en ik fantastisch gegeten bij Soul Food waar we nog wat nagetafeld hebben met de bijzonder aardige en gezellige eigenaar Alex. Les van vandaag: krab eten een gepiel? Ik heb de oplossing gevonden: soft shell crab. Een krab waarvan je alle onderdelen (zelfs de pootjes) gewoon kan opeten. En nog zeer smakelijk ook.

Maandag 29 mei

Zoals je van mij mag verwachten, en van Roos misschien nog wel meer, doen we altijd goed research voordat we naar een plaats gaan. Zo was ik in mijn gegoogle gestuit op Tim Ho Wan, een dim sum restaurant in Hong Kong. Nou ben ik dol op dim sum, maar meneer Wan had nog een bijzondere extra: een Michelinster. Dus Roos en ik wandelden vrolijk naar de wijk Mong Kok om daar van een geweldige lunch te genieten. Gelukkig dacht meneer Wan anders over de prijs van een lunch dan de meeste Michelinsterhouders. Een paar tientjes lichter stonden Roos en ik anderhalf uur later weer buiten met een goed gevulde maag. Daarna pakten we de veerboot naar Hong Kong Island om vervolgens te wandelen naar de voet van de berg die de wolkenkrabbers langzaam laat overgaan in luxe appartementencomplexen en grote huizen. Met een trammetje zouden we deze berg, Victoria Peak, omhoog gaan om daar de zonsondergang van Hong Kong te bekijken. Helaas bleek half Hong Kong dat idee te hebben waardoor we twee en een half uur in de rij stonden voor de tram. Eenmaal boven aangekomen was de zon allang onder, maar de skyline met duizenden lichtjes van de ontelbare gebouwen maakten gelukkig een hoop goed. Na van het uitzicht te hebben genoten daalden we Victoria Peak weer af en liepen richting de wijk Soho. En wie kwamen we daar stomtoevallig op straat tegen? Juist, Nanske, de collega van Roos. Nanske was in een gezelschap dus we besloten later op de avond af te spreken voor een drankje. Roos en ik zouden onze dag op hoogstaand culinair niveau voortzetten en gingen eten bij Ho Lee Fook (op aanraden van Alex van de dag ervoor). Ho Lee Fook deed zijn naam eer aan en serveerde ons een geweldige maaltijd en ervaring. Hierna spraken we alsnog af met Nanske en een deel van haar gezelschap en gingen naar Club Feather Boa: een members club cocktailbar geheel in jaren twintig stijl, verscholen achter een glaspui met een corduroy gordijn. Na een bijzondere ervaring met veel te dure cocktails pakten Roos en ik een taxi naar Kowloon (de trams reden allang niet meer) en sliepen voor de laatste keer in Hong Kong. Les van vandaag: what goes up, must come down. Houd er dus rekening mee dat een wachtrij voor een evenement op een berg, ook een wachtrij heeft om naar beneden te komen. (Gelukkig geen twee en een half uur hoor)

Dinsdag 30 mei

Onze laatste dag in Hong Kong was aangebroken dus besloten we nog een paar highlights mee te pikken. Vandaag was het dragon boat festival in Hong Kong: een officiële feestdag met als hoofdthema een roeiwedstrijd met traditionele houten drakenboten. Helaas bleken de races te ver uit de richting te liggen om even langs te gaan. Roos en ik besloten daarom om weer naar Hong Kong Island te gaan en de wijken rondom Holywood Road te bezoeken. Hier maakten we een ritje op wereld’s grootste roltrap. Al vond ik dit een beetje valsspelen aangezien de roltrap bestaat uit tien losse roltrappen achter elkaar. De zijstraten van Hollywood Road waren volgeschilderd met street art: een kunstvorm waar ik groot fan van ben. Na vele foto’s te hebben geklikt gingen we terug naar Kowloon, haalden onze backpacks op en checkten in bij de Ferryterminal. Hier kochten we een ticket voor de veerboot naar Macau. Macau is, net als Hong Kong, een uitzonderingsgebiedje binnen de Chinese heerschappij. Macau wordt daarom ook wel het Las Vegas van het Oosten genoemd. Na een turbo veerboot trip stonden we in ruim een uur op de kade van Macau. Daar checkten we in bij ons hotel en zochten een restaurantje. Macau heeft van oorsprong een Portugese achtergrond, wat ook in het menu terugkwam. Na het diner bezochten Roos en ik de “Strip” van Macau: een enorme boulevard met gigantische casino’s en hotels. Bij binnenkomst in een willekeurige speelzaal verwelkomden duizenden speelautomaten en speeltafels ons met knipperende lichtjes en luid gerinkel en piepjes. Zonder zelf ook maar een cent vergokt te hebben aanschouwden Roos en ik het wonderlijke tafereel van spelers en croupiers. Hoewel de casino’s een hoog niveau van entertainment willen uitstralen viel me op dat er in Macau een totaal andere sfeer hangt dan in Las Vegas. In Macau heerst er veel minder een uitgelaten feestsfeer, maar zijn de gokkers vooral bezig met hun gokding. Roos en ik concludeerden dat we Las Vegas leuker vonden en na een avond megalomane casino’s te hebben gezien keerden we weer terug naar ons hotel. Les van vandaag: ook al lijkt de prijs heel schappelijk, vraag altijd even voor hoeveel personen de soep op de kaart is. Anders zit je opgescheept met 3 liter maissoep.

Woensdag 31 mei

Roos en ik pakten in de ochtend een bus naar het oude centrum van Macau. Hier kwam de invloed van de Portugezen nog veel duidelijker in terug. Veel koloniale gebouwen, kerkjes en kathedralen en pleintjes met de typische zwart-wit golfstructuur van tegeltjes. Na een wandeling door de stad te hebben gemaakt bezochten we het Lisboa Casino, een enorm casino in het oude gedeelte van de stad waarvan het gebouw een heel typische vorm heeft. In de high limit rooms verbaasden we over het gemak waarmee stoïcijns kijkende Chinezen letterlijk tienduizenden dollars per ronde inzetten, af en toe winst, maar toch meestal verlies. In de avond verplaatsten we ons naar de oude casinowijk. Een overdaad aan neon uithangborden knipperden ons tegemoet. De lokale middenstand was van mening dat casinowinsten direct omgezet moesten worden in goederen dus de vele casino’s werden afgewisseld door dure sierraden- en horlogewinkels. Toen de dag erop zat bleven Roos en ik bij de conclusie dat Macau aardig was om te bezoeken, maar zeker geen must. Les van vandaag: moet je een beetje op je gewicht letten? Loop dan niet door de Rua de São Paulo. Deze zit namelijk vol met koekjes- en beef-jerky-proppers die je constant samples aanbieden.

Donderdag 1 juni

Macau kreeg slechts een kort bezoekje van ons. In de ochtend pakten we een bus richting Macau Airport en checkten in voor onze vlucht van in totaal 22 uur. Niet dat we een hele grote afstand gingen afleggen, maar Roos en ik hadden bewust gekozen voor een tussenstop in Singapore van maar liefst 15 uur. Singapore heeft namelijk niet alleen een van de mooiste vliegvelden ter wereld, maar vooral een heel makkelijk beleid om een bliksembezoekje te kunnen doen. In onze overstaptijd pakten we dus een metro en zoefden het hart van de stad in. Het leukste gedeelte van de stad bevindt zich rondom de Marina Bay, dus daar gingen we eerst een kijkje nemen. Het zicht over de skyline met de grote skyscrapers, futuristische bruggen, oude koloniale gebouwen en het beeld van de waterspuwende leeuw is fantastisch. Ik ben persoonlijk een groot fan van moderne architectuur en het gebouw van Marina Bay Sands is dan ook geweldig om een keer gezien te hebben, zeker in de schemering. Vanaf daar was het nog een klein wandelingetje naar de Gardens by the Bay waar we de lichtshow van wonderlijke verticale structuren aanschouwden. Aan de noordzijde van de Bay vonden we een leuk restaurantje. Omdat we nog lang niet moe waren, we toch op het volgende vliegtuig moesten wachten en je niet elke week in Singapore bent, besloten we het nachtleven op te gaan zoeken in de wijk Clarck’s Quay. Een taxi bracht ons midden in de nacht weer terug naar Singapore airport. Daar dreigde een medewerker nog even om ons niet in te checken voor de volgende vlucht, vanwege het ontbreken van een exitticket. Waarschijnlijk was het de glimlach van Roos die ervoor zorgde dat we toch door mochten. Les van vandaag: voor de kosten voor een avondje uit in Singapore kun je makkelijk een week doorbrengen in Pokhara.